Inspiratie teksten

Een magische avond om nooit meer te vergeten

Vandaag een jaar geleden zat ik met mijn man bij een voorstelling van Matthias Desmet en Stef Bos. Op het podium was een huiskamersfeer gecreëerd en zij zaten daar met elkaar te praten over het leven. Met een pot thee op tafel en een fles wijn voor als het laat zou worden. Zo nu en dan speelde Stef een nummer op de piano dat hoorde bij een herinnering of onderwerp uit het gesprek. Heel mooi. Twee bijzonder interessante mensen als je het mij vraagt, dus je begrijpt dat ik dat gesprek heerlijk vond om te volgen.

Enfin, waar ik naartoe wil…Toen we nog in de auto zaten zei ik nog tegen mijn man; “misschien speelt hij mijn liedje wel”. En daar achteraan zei ik: “die kans is wel echt heel klein want dat liedje is al heel oud en hij heeft alweer zoveel mooie nieuwe liedjes geschreven”. Met ‘mijn liedje’ bedoel ik het nummer; wiegelied van die Weskaap. Dat draaiden we op de uitvaart van mijn vader, nu inmiddels alweer twee en een half jaar geleden. Bij het luisteren naar die woorden, begeleid door de wiegende melodie op piano, voel ik me weer even een klein meisje dat beschermd en gedragen wordt door haar vader. Zo troostend en fijn.

Tijdens de opening van de avond stond de gastvrouw van het theater op het podium en ze zei dat de mensen in het publiek in de pauze een vraag mochten opschrijven en inleveren. Matthias en Stef zouden dan na de pauze wat van die vragen beantwoorden. Ik dacht meteen; zal ik Stef op dat briefje vragen of hij mijn liedje wil spelen? Maar dat vond ik wat te ver gaan. Dan zou die hele zaal naar dat liedje moeten luisteren omdat ik dat zo mooi vind. Dat zou wat zijn. En dan erbij, dat gaat hij vast niet doen. Mijn man vond het helemaal geen slecht idee en probeerde mij nog te overtuigen het gewoon op te schrijven. Na even twijfelen besloot ik het toch niet te doen. Ik liet het gaan zoals het zou gaan.

Na de pauze werden er inderdaad vragen beantwoord met mooie verhalen als gevolg. En telkens als Stef dan opstond om achter zijn piano plaats te nemen voelde ik spanning. Zou hij dan misschien toch dat ene liedje gaan spelen??? Helaas, hij speelde mooie liedjes, maar niet het mijne.

Tegen het einde van de voorstelling kwam de gastvrouw weer het podium op om de avond af te sluiten. De zaal applaudisseerde en ze bedankte de mannen voor het mooie gesprek. En toen! Toen gebeurde er iets magisch….. Stef zei “mag ik toch nog één liedje ten gehore brengen voordat we deze bijzondere avond afsluiten?” Toen hij dat zei voelde ik dat mijn lichaam begon te trillen. “Hij gaat mijn liedje spelen” zei ik hardop. Hij nam plaats achter de piano en speelde de eerste noten……de tranen stroomden over mijn wangen. Mijn hele lichaam trilde en ik kon het niet tegenhouden. De energie in de zaal veranderde toen zijn woorden rond dwarrelde onder begeleiding van zijn pianospel;

“Jaag de schaduw van de muren Jaag de spoken uit mijn hoofd En laat alles eeuwig duren Wie ons lief heeft gaat niet dood…”

Mijn liedje werd gespeeld, live in een grote volle zaal en het voelde alsof ik daar helemaal alleen was, gedragen door mijn vader. Hij was dichterbij dan ooit.

Nog steeds vind ik het bijna niet te geloven. Hoe bijzonder was dat moment. Zonder het op een briefje te schrijven, is mijn verzoek toch bij Stef terecht gekomen. Mijn intens verlangen was voldoende. Het was magisch, om nooit meer te vergeten.

Het is nu ruim twee jaar geleden dat mijn vader kwam te overlijden. Dat woord, ‘over-lijden’, past echt heel erg bij de situatie van mijn vader. Hij ging letterlijk voorbij het lijden. De aardse jas die hij droeg was zwaar. Na bijna 68 jaar trok hij in 2023 die jas uit. Hij werd verlost van de zwaarte. Wat een verlichting.

Tijdens zijn ziekteproces heeft hij een aantal keren aangegeven nog niet klaar te zijn hier. Dat hij graag nog wat langer was gebleven en niet begreep waarom hij nu al moest vertrekken. En richting het einde zei hij dat het goed was. Dat hij ernaar uitkeek over te gaan. Hij had zelfs al over het randje mogen kijken waar hij naar toe zou gaan. Hoe mooi💜 Hij omschreef het zo liefdevol en vol enthousiasme. We hebben er hele bijzondere gesprekken over gevoerd. Ik voel nog de berusting die het me gaf. Zijn angst was weg.

Natuurlijk, ik mis hem. Vooral zijn stem, zijn lieve woorden, zijn grapjes, zijn handen en zijn muziek. Ik mis de momenten dat ik hem belde om te vragen of hij iets wilde fixen in huis of voor de kinderen. Ik mis zijn bezoekjes waarbij hij altijd bloemen en wat lekkers voor ons meebracht. En mij bij zowel binnenkomst als bij vertrek plat knuffelde. Dat laatste mis ik zo intens.

En toch ben ik ook blij. Blij voor mijn vader dat hij voorbij het lijden is. Ik weet dat dat zo is want dat heeft hij me zelf verteld. Ik kan namelijk met hem communiceren. Hij liet me vorig jaar weten dat hij vrijheid ervaart en kan bewegen waar en wanneer hij maar wil. Dat ik het kan vergelijken met een heel strand voor mij alleen en daar overheen dans en ren met de zon en de wind. Intens geluk en vrijheid voelen. Het strand is voor mij altijd een plek waar ik me vrij voel. Dat weet mijn vader. Zo mooi dat hij dat dan als voorbeeld geeft zodat ik me goed kan voorstellen hoe hij het ervaart. En vorige week liet hij me tijdens een spirit week waar ik aan deelnam nog weten, dat hij wat ik doe nooit zelf gedaan zou hebben. Maar het super vindt dat ik dat wel zo aanpak. Haha, zo herkenbaar ook in zijn aardse leven. Mijn vader bleef liever op de achtergrond ondanks al zijn talenten. Hij voelde druk en kon er niet mee omgaan als de aandacht op hem gericht was. Ik snap dus heel goed dat hij nooit het podium zou pakken. Grappig dat hij dat zo benoemde.

Het stervensproces van mijn vader heeft mij zo ontzettend veel gebracht. Tijdens de periode dat hij nog bij ons was maar ook zeker de periode erna. En nog steeds leer ik veel van hem en de hele situatie. Hij heeft me kennis laten maken met het thema ‘dood’. In de breedste zin van het woord. En dat thema verrijkt mijn leven. Ruim 10 jaar geleden werd er ooit tegen mij gezegd; “ik zie jou nog wel iets met rouwbegeleiding gaan doen”. Toen dacht ik; waar haalt ze dat nou zo vandaan? Ik en rouw? Stom! Nu dus zoveel jaren later gebruik ik mijn mediumschap in mijn praktijk én werk ik als vrijwilliger in een hospice. Dus……het tij kan keren. Hoe mooi kan het leven zijn. Vanuit liefde, vertrouwen en afstemming.

Femke

Over-lijden

Mijn zoon wilde geen 9 worden

September 2016, mijn zoon Ivo was in mei 8 jaar geworden. Sinds een tijdje zegt hij regelmatig dat 8 jaar de perfecte leeftijd is. Als ik hem vraag waarom hij dat zo vindt weet hij zelf eigenlijk ook niet echt antwoord te geven. Hij zegt dat het gewoon zo voelt en dat hij voor altijd 8 wil blijven, voor de rest van zijn leven. Nu is het zo dat hij al eerder had gezegd dat hij vindt dat iedereen kind mag blijven. Dat groter worden niet goed is voor de wereld. Hij zei dat als iedereen kind blijft, de wereld er stuk mooier uit zou zien. Omdat ik dat van hem weet, relateer ik zijn verhaal, het 8 willen blijven, daaraan en ga er vanuit dat het wel over is gewaaid richting zijn verjaardag in Mei. Dan gaat hij vast roepen welke cadeautjes hij graag zou willen hebben en wie er op zijn feestje mag komen.

De tijd verstrijkt en Ivo is nog niet begonnen over zijn verjaardag. Ik zit op de rand van zijn bed bij het naar bed brengen en begin er zelf over. Ik vraag hem of hij al heeft nagedacht over wat hij graag wil hebben voor zijn verjaardag. “Ik hoef geen cadeautjes want ik wil ook geen 9 worden”. Hij zegt het op een manier waaruit blijkt dat hij het zeker weet. Ik schrik. Het is dus niet over gewaaid.

Ik bespreek dit kort daarna met één van mijn spiritueel coaches. Zij benoemt dat het te maken kan hebben met een vorig of parallel leven van Ivo. Meteen zie en voel ik het. Er waren geen woorden meer nodig. Ik zie een meisje voor me uit een andere tijd. Meteen nadat mijn coach is vertrokken ga ik contact maken met dat meisje. Ik zoek mijn favoriete plekje op in de bank en start de visualisatie……

Ze is 9 jaar, heeft blond lang haar en een lichtblauw jurkje aan. Ze speelt met een hoepel achter een hek. Ik sta daar en kijk naar haar. Ik nodig Ivo in de energie uit om bij me te komen. Ook mijn man komt bij ons staan. Achter het hek staat het meisje, in de oorlog, spelend met een hoepel. Ze maakt contact met ons en we weten al waarom; dit is Ivo in een ander leven. Ze laat ons weten dat is omgekomen op 9 jarige leeftijd in het kamp waar ze zit.

We bedanken haar voor het delen van haar verhaal. Met z’n drieën laten we haar in liefde weten dat het nu voorbij is. Dat we haar gezien en gehoord hebben. Dat Ivo nu in een nieuwe tijd leeft en hij haar verhaal niet meer hoeft mee te dragen. Dat ze Ivo los mag laten. Meteen als we dat communiceren verdwijnt ze in het niets. Ze lost op.

Opgelucht maar ook verdrietig, lopen we met z’n drieën weg. Ivo tussen mijn man en mij in, ons tuinpad op. Het tuinpad van ons huis waar we wonen in deze tijd, 2016. We troosten Ivo en complimenteren hem met zijn moedige actie.

Ik open mijn ogen en droog mijn gezicht. Wat een emotionele visualisatie. Ik ben benieuwd wat er de komende tijd zal gebeuren.

Maart 2017, 3 weken later. Ik zit op de rand van zijn bed en hij zegt ineens; “Ik ben toch bijna jarig? Ik weet al wie er op mijn feestje mag komen. En heb je al een cadeautje gekocht? Ik heb al een hele lijst hoor”…..Ik lach en knuffel hem helemaal plat, terwijl de tranen over mijn wangen rollen.